Η ΙΣΤΟΡΙΑ
ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΑΣ
ΣΤΕΓΑΣΗ
Το σχολείο στεγαζόταν από το 1929-1937 στο κτήριο της οδού Σκουφά 43 μαζί με το Εργαστήριο Πειραματικής Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παρά το πλεονέκτημα όμως αυτό το κτήριο δε διέθετε χώρους αναγκαίους για την απρόσκοπτη λειτουργία του και ήταν ανεπαρκές να περιλάβει ακόμη και τις τάζεις των Σχολείων του. Γι’ αυτό τον λόγο από το 1938 εκμίσθωσε οικία στην οδό Τσακάλωφ 42 στην οποία στεγάστηκαν η 5η και η 6η τάξη του πολυθέσιου Δημοτικού, ο σχολικός κινηματογράφος και το γραφείο του γραμματέα της μετεκπαίδευσης.
Στο κεντρικό κτήριο παρέμειναν οι λοιπές τάξεις, τα εργαστήρια του Σχολείου, η μαθητική βιβλιοθήκη, το ιατρείο, το ψυχολογικό εργαστήριο, τα γραφεία, δεν υπήρχε όμως αίθουσα εορτών και διαλέξεων. Το Σχολείο μετέτρεπε, όταν υπήρχε ανάγκη, σε αίθουσα συγκεντρώσεων τις δύο παρακείμενες μεγάλες αίθουσες του πρώτου ορόφου ανοίγοντας τη μεγάλη ξύλινη πόρτα που τις χώριζε.
Το κεντρικό κτήριο του Π.Σ. επιτάχθηκε τον Νοέμβριο του 1940 και παρέμεινε επιταγμένο μέχρι τον Ιούνιο του 1947, δηλαδή για επτά ολόκληρα χρόνια. Κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου το κατέλαβε η υπηρεσία της παθητικής αεράμυνας και μετέτρεψε το ισόγειο σε καταφύγιο, ενώ κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής καταλήφθηκε από τα γερμανικά στρατεύματα. Αυτά παρέμειναν στο σχολείο μέχρι την ημέρα της απελευθέρωσης της Αθήνας (12 Οκτωβρίου 1944).
Οι ζημιές από την κατάλnψn του κτηρίου υπήρξαν μεγάλες. Η αίθουσα του εργαστηρίου Φυσικής και Χημείας καταστράφηκε εντελώς από δυναμίτιδα, που είχαν τοποθετήσει οι Γερμανοί, στο κτήριο, πριν το εγκαταλείψουν, το οποίο επίσης κινδύνευσε να καταστραφεί ολοσχερώς.
Πολλά από τα πολύτιμα έπιπλα του Σχολείου και τα όργανα του εργαστηρίου Φυσικής και Χημείας χάθηκαν, εκτός από εκείνα που είχαν μεταφερθεί στο Παράρτημα της οδού Τσακάλωφ.
Κατά τη διάρκεια της κατοχής το Π.Σ. λειτούργησε πλημμελέστατα. Τα μαθήματα γινόταν στο Παράρτημα στο οποίο όμως υπήρχαν μόνο τέσσερις αίθουσες. Έτσι το Σχολείο διαιρέθηκε σε τρία τμήματα, το καθένα από τα οποία διδασκόταν μόνο λίγες ώρες ημερησίως. Μαθήματα γινόταν και μέσα στο ναό του Αγίου Διονυσίου και σε άλλες αίθουσες που παραχώρησαν γονείς μαθητών. Το Πειραματικό Σχολείο τα επτά τελευταία χρόνια της πρώτης περιόδου της ιστορίας του δε λειτούργησε ως πειραματικό, αλλά ως ένα κοινότατο σχολείο, αν και το προσωπικό του εργάστηκε με ενθουσιασμό και αυταπάρνηση.
ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΑΙΘΟΥΣΑΣ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΩΝ ΦΥΣΙΚΗΣ & ΧΗΜΕΙΑΣ
Το σχολικό έτος 1952-1953 ανοικοδομήθηκε με τη φροντίδα του Διευθυντή Νικόλαου Μελανίτη η αίθουσα του εργαστηρίου Φυσικής και Χημείας και κατασκευάστηκε σ’ αυτήν αμφιθέατρο, όπως και προπολεμικά, με δαπάνη του ΥΠ.Ε.Π.Θ., του Συλλόγου γονέων και κηδεμόνων και των μαθητών. Στη νέα αίθουσα του εργαστηρίου τοποθετήθηκαν τα όργανα και τα σκεύη που είχαν διασωθεί, επειδή είχαν μεταφερθεί στο παράρτημα της οδού Τσακάλωφ 42 στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, αλλά αγοράστηκαν και νέα.
Α’ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΠΣΠΑ (1929-1947)
Το Πειραματικό Σχολείο άρχισε να λειτουργεί το σχολικό έτος 1929-1930, μετά από το διάταγμα 8 της 29ης Οκτωβρίου, με τις τρεις κατώτερες τάξεις του Δημοτικού και τις δύο κατώτερες τάξεις του Γυμνασίου, οι οποίες στεγάστηκαν στο νεότευκτο διδακτήριο των οδών Σκουφά-Λυκαβηττού, με την επωνυμία Σωκράτης, του οποίου η οικοδόμηση είχε γίνει με δαπάνη του Δημοσίου και είχε περατωθεί το 1929 για να στεγάσει δύο τετρατάξια Γυμνάσια.
Με πράξη του Υπουργού Παιδείας Κων/νου Γόντικα και μετά από γνωμάτευση του Επόπτη Νικολάου Εξαρχόπουλου τοποθετήθηκε ως διευθυντής του Σχολείου ο Εκπαιδευτικός Σύμβουλος Γεώργιος Παλαιολόγος και καθορίστηκε το Προσωπικό του. Ενώ όμως η τοποθέτηση του Προσωπικού έγινε γρήγορα και με σχετική ευκολία, η κανονική λειτουργία του Σχολείου τοποθετείται τον Φεβρουάριο του 1930, διότι το 10ο Δημοτικό Σχολείο και το 3ο Γυμνάσιο Αρρένων, τα οποία κατά το διάταγμα της 29ης Οκτωβρίου του 1929 έπρεπε να δώσουν τις κατώτερες τάξεις τους στο Πειραματικό Σχολείο και να καταργηθούν βαθμηδόν, δεν σχημάτισαν τις «εν λόγω» τάξεις και δεν είχαν μαθητές για μετεγγραφή.
Έτσι ο Επιθεωρητής της Δ’ Περιφέρειας και ο Διευθυντής του Π.Σ. μερίμνησαν, μετά από την έκδοση νέου διατάγματος σης 2 Ιανουαρίου του 1930, για τη μετεγγραφή μαθητών από το 5ο, 8ο, 10ο και 11ο Δημοτικό Σχολείο στο Δημοτικό του Πειραματικού Σχολείου, ενώ οι καθηγητές του Γυμνασίου αναζήτησαν μαθητές στα γειτονικά Γυμνάσια, για να εξασφαλίσουν τη λειτουργία του.
Κατά το πρώτο διδακτικό έτος (1929-1930) γράφτηκαν, μετά από πολλούς κόπους και προσπάθειες, στην α΄ τάξη Δημοτικού 28 μαθητές και μαθήτριες, στη β΄ 26 και στη γ΄ 31, ενώ στην α΄ και β΄ τάξη Γυμνασίου από 30 μαθητές.
Οι δυσκολίες στις εγγραφές συνεχίστηκαν και κατά το δεύτερο διδακτικό έτος (1930-1931), είτε επειδή το Π.Σ. ήταν άγνωστο, είτε επειδή είχε διαβληθεί. Στις 28 Σεπτεμβρίου του 1930 είχαν γραφτεί στην α΄ τάξη Γυμνασίου 4 μαθητές, στη β΄ 14 και στη γ΄ 13. Η λειτουργία του Γυμνασίου κινδύνευε, αφού οι εγγραφές έληγαν χωρίς παράταση στις 30 Σεπτεμβρίου, γι’ αυτό έγινε ό,τι και τον προηγούμενο χρόνο και οι καθηγητές αναζήτησαν μαθητές στα γειτονικά Γυμνάσια.
Επομένως το Π.Σ. ξεκίνησε και κατά το δεύτερο έτος τις εργασίες του με ανομοιογενή μάζα μαθητών με πολλά ελαττώματα, τα οποία αντιμετωπίστηκαν μετά από τις επίμονες προσπάθειες του Προσωπικού και τις οδηγίες του Επόπτη με τόση επιτυχία, ώστε η φήμη του Σχολείου να απλωθεί και το επόμενο διδακτικό έτος (1931-1932) να κατατεθούν αθρόες αιτήσεις γονέων για την εγγραφή των παιδιών τους.
Β’ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΠΣΠΑ (1947-1956)
Επόπτης: Σπυρίδων Καλλιάφας, Καθηγητής της Παιδαγωγικής.
Διευθυντές: 1. Ιωάννης Βερώνης, Γενικός Επιθεωρητής (1947- 1951) 2. Νικόλαος Μελανίτης, Γενικός Επιθεωρητής (1951 – 1956).
ΓΕΝΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ. ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΚΙΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
Ο Επόπτης Σπυρίδων Καλλιάφας συνέχισε το έργο του ιδρυτή του σχολείου Νικόλαου Εξαρχόπουλου ακολουθώντας τις γενικές αρχές, που εκείνος είχε θέσει, αφού είχε τις ίδιες αντιλήψεις για την αγωγή των μαθητών.
- Επανέφερε, το σχολικό έτος 1951-1952, το θεσμό των ελεύθερων απογευμάτων, που είχε ατονήσει. Με απόφαση του Συλλόγου των διδασκόντων ανατέθηκε η οργάνωση και εποπτεία του θεσμού στον φιλόλογο καθηγητή του Σχολείου Κωνσταντίνο Βασιλάκη. Οι εργασίες των ελεύθερων ασχολιών γίνονταν κάθε Πέμπτη από τα μέσα Οκτωβρίου μέχρι τα τέλη Μαΐου και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, που επόπτευαν τη διεξαγωγή τους τηρούσαν βιβλίο πεπραγμένων.
- Αναδιοργάνωσε τους θεσμούς των σχολικών εορτών και των συγκεντρώσεων των γονέων.
- Τόνισε τη σημασία του σχολικού κινηματογράφου και των θεατρικών παραστάσεων. Στις 28 Ιουνίου του 1953 οι μαθητές της Η’ τάξης του Γυμνασίου παρουσίασαν στο Σχολείο αποσπάσματα της Αντιγόνης του Σοφοκλέους. Η παράσταση είχε μεγάλη επιτυχία, διότι είχε σχέση με τη διδακτική εργασία, ήταν δηλαδή αποτέλεσμα της διδακτικής πράξης.
- Έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στην εφαρμογή των αρχών του σχολείου εργασίας και βοήθησε να γίνουν οι σχέσεις των φορέων του Π.Σ. και του Ε.Π.Π. πιο οικείες και η συνεργασία τους πιο αποδοτική.
- Έκανε το Ε.Π.Π. κέντρο ψυχοδιαγνωστικό και συμβουλευτικό για τους μαθητές του Σχολείου, ιδίως εκείνους που παρουσίαζαν δυσκολίες στα μαθήματα και προβλήματα στη συμπεριφορά.
Όρισε ψυχολόγο του Σχολείου με πρώτη υπεύθυνη τη φιλόλογο καθηγήτρια Παρασκευή Καμπάνη.
Γ’ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΠΣΠΑ (1956-1958)
«Εποπτεύσαντες» καθηγητές: 1. Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος. Καθηγητής της Φιλοσοφίας (Διοικητικός προϊστάμενος)
2. Γεώργιος Σακελλαρίου, Καθηγητής της Ψυχολογίας.
Διευθυντής: Νικόλαος Μελανίτης, Γενικός Επιθεωρητής (1956-1958)
Κατά την τρίτη περίοδο της ιστορίας του το Π.Σ. δεν εποπτεύεται από καθηγητή της Παιδαγωγικής. Ο καθηγητής Γεώργιος Σακελλαρίου εφάρμοσε δικές του μεθόδους και οργάνωσε έρευνες για τη διάγνωση της προσωπικότητας και της ευφυΐας των εφήβων, για την ανάπτυξη της αριθμητικής ικανότητας και της ορθογραφίας.
Κατά το σχολικό έτος 1956-1957 μετά από τις επίπονες προσπάθειες του Διευθυντή και τη δωρεά του Φώτη Καΐρη, πατέρα μαθητή, χτίστηκε ο τρίτος όροφος του διδακτηρίου στη μεγάλη πλευρά του οποίου κατασκευάστηκε η αίθουσα τελετών
Κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους 1957-1958 έγιναν οι τελευταίες σωματικές μετρήσεις των μαθητών.
Δ’ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΠΣΠΑ (1958-1969)
Επόπτης: Κωνσταντίνος Σπετσιέρης, Καθηγητής της Παιδαγωγικής
Διευθυντής: Νικόλαος Μελανίτης, Γενικός Επιθεωρητής (1958-1968).
Ο Καθηγητής Κωνσταντίνος Σπετσιέρης άσκησε την εποπτεία,με βάση τις αρχές, που έθεσαν και εφάρμοσαν οι προκάτοχοι του επόπτες.
Το σχολείο συνέχισε την παράδοση του ως εκπαιδευτικό ίδρυμα και ως κέντρο επιστημονικής έρευνας και πρακτικής άσκησης φοιτητών και καθηγητών.
Ο Επόπτης στην πρώτη συνεδρίαση της Εποπτείας διατύπωσε τις απόψεις του για τους στόχους της αγωγής, προβάλλοντας τη βοήθεια που έπρεπε να δώσει το Σχολείο στους μαθητές του για να ξεπεράσουν τον κλειστό ορίζοντα της ατομικότητας τους και να εξελιχθούν σε κοινωνικές προσωπικότητες, ως τον κύριο στόχο αγωγής. Θεωρώντας δηλαδή την αγωγή ως διαδικασία κοινωνικοποίησης του παιδιού προσδιόρισε τους στόχους και το περιεχόμενο ενός μαθήματος κοινωνικής αγωγής, που για πολλά χρόνια διδάχτηκε σε όλες τις τάξεις του Πειραματικού Σχολείου.
Έτσι κατά την τέταρτη περίοδο της ιστορίας του το Πειραματικό Σχολείο έγινε ένα κοινωνικό εργαστήριο, που προετοίμαζε κοινωνικά άτομα, με δημοκρατική συνείδηση, ικανά να αντιμετωπίσουν με επιτυχία ποικίλα βιοτικά προβλήματα.
Ε’ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΠΣΠΑ (1969-1974)
Επόπτης: Νικόλαος Μελανίτης, Καθηγητής της Παιδαγωγικής.
Διευθυντές: 1. Βασίλειος Φούφας, Γενικός Επιθεωρητής (1969-1971) 2. Νίκη Καραβίτου, Γυμνασιάρχης (1972-1974)
Ο Νικόλαος Μελανίτης, ο οποίος χρημάτισε βοηθός του Ε.Π.Π., υπεύθυνος για το πρακτικό μέρος των μαθημάτων του Καθηγητή της Παιδα Παιδαγωγικής Νικολάου Εξαρχόπουλου από το 1931, καθηγητής του Π.Σ. από το 1938-1951, διευθυντής από το 1951-1968 και επόπτης από το 1969-1974, εργάστηκε και από αυτή τη θέση για να κρατηθεί το Σχολείο αντάξιο της παράδοσης του σε μια εποχή κρίσιμη για τον τόπο,.
Καθώς είχε θητεύσει τριάντα επτά ολόκληρα χρόνια κοντά στους προηγούμενους επόπτες, συνέχισε το έργο τους, μένοντας πιστός στις αρχές της αυτενέργειας, της ολοκλήρωσης, της πειθαρχίας, της εξατομίκευσης, της ελευθερίας του μαθητή να ερευνά ό,τι θέλει, χωρίς φόβο.
Εφάρμοσε τα νεότερα πορίσματα των επιστημών της αγωγής σ’ όλους τους τομείς του σχολικού έργου.
Ενδιαφέρθηκε για την παιδαγωγική και διδακτική εργασία των καθηγητών και των δασκάλων τους οποίους καθοδήγησε μεθοδικά, ώστε να συμβάλουν αποτελεσματικά όχι μόνο στη μόρφωση των μαθητών τους αλλά και στην πρακτική άσκηση των φοιτητών και των μετεκπαιδευόμενων καθηγητών και δασκάλων.
Συνέβαλε στην αποδοτική εργασία του μονοθέσιου Δημοτικού Σχολείου και παρακολούθησε την εξέλιξη των μαθητών του στο Γυμνάσιο, επειδή πίστευε ότι οι μέθοδοι της Πειραματικής Παιδαγωγικής και της Ενιαίας Συγκεντρωτικής Διδασκαλίας μπορούν να βρουν πιο ασφαλές πεδίο εφαρμογής στα μονοθέσια και ολιγοθέσια σχολεία.
Έδειξε ιδιαίτερη ευαισθησία στην αντιμετώπιση ζητημάτων πειθαρχίας των μαθητών με δημοκρατικά μέσα και ενίσχυσε τον θεσμό του εφημερεύοντα καθηγητή και του τακτικού καθηγητή της τάξης.
Το σχολικό έτος 1973-1974 ο Σύλλογος των διδασκόντων προχώρησε στην έκδοση του έβδομου τόμου των Δημοσιευμάτων του Σχολείου, τον οποίο αφιέρωσε στον Επόπτη για όσες πολύτιμες υπηρεσίες είχε προσφέρει στο Π.Σ. στα σαράντα τρία χρόνια της θητείας του.
ΣΤ’ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΠΣΠΑ
Επόπτες:
1. Ιωάννης Μαρκαντώνης, Καθηγητής της Παιδαγωγικής(1975 -1985, 1987-1996).
2. Αντώνιος Δανασσής-Αφεντάκης, Καθηγητής της Παιδαγωγικής (1985-1987).
Στην έκτη περίοδο της λειτουργίας του Σχολείου διακρίνονται δύο φάσεις:
1η Φάση (1975-1982)
1. Αθανάσιος Μερεμέτης, Γενικός Επιθεωρητής (1975-1977).
2. Αικατερίνη Βαϊρακτάρη, Γενικός επιθεωρητής (1978-1979).
3. Χρίστος Κεραμάρης, Γενικός Επιθεωρητής (1979-1981).
4. Ευανθία Γκαμπλέτσα, Γενικός Επιθεωρητής (1981-1982).
Το Πειραματικό Σχολείο διατήρησε την αυτονομία του, ως Γενική Επιθεώρηση, και την πανεπιστημιακή ταυτότητα του και παρά τις δυσκολίες και τις εντάσεις, που δημιουργήθηκαν πολλές φορές στις σχέσεις Επόπτη και Διευθυντή, αναπτύχθηκε έντονη δραστηριότητα για τη συνέχιση πολλών παλαιών αρχών και την εφαρμογή ορισμένων νέων ιδεών.
Δοκιμάστηκαν, με την καθοδήγηση του Επόπτη, νέα ερευνητικά προγράμματα διδασκαλίας για την προαγωγή της αισθητικής αγωγής και για την καλλιέργεια της γλωσσομάθειας.
Λειτούργησε από το σχολικό έτος 1976-1977, έπειτα από πρόταση του Επόπτη, παράλληλα με το τμήμα αρρένων και τμήμα μικτό και όλοι οι μαθητές του Δημοτικού (αγόρια και κορίτσια) μπορούσαν να συνεχίζουν τη φοίτηση τους στο Γυμνάσιο.
Οι φοιτητές χωρισμένοι σε ομάδες, με συνοδούς επιστημονικούς συνεργάτες του Ε.Π.Π. παρακολούθησαν σειρά μαθημάτων του επιστημονικού κλάδου τους και αξιολόγησαν το διδακτικό έργο των καθηγητών του Σχολείου.
Εγκαινιάστηκε από το σχολικό έτος 1977-1978 σε συνεργασία με τον Σύλλογο γονέων και κηδεμόνων νέος θεσμός «Σειρά διαλέξεων» με την πρόθεση να εξελιχθεί σε πρότυπη Σχολή Γονέων.
2η Φάση (1983-1996)
Διευθυντές:
1. Σπύρος Καλομητσίνης, Καθηγητής (1982-1984).
2. Ειρήνη Μαρίνη, Λυκειάρχης (1984-1986, 1992-1993).
3.Γεράσιμος Μωραΐτης, Λυκειάρχης (1986-1990).
4. Ευδοκία Σκληράκη, Καθηγήτρια (1990-1992).
5. Αρχάγγελος Γαβριήλ, Καθηγητής, (1993-1996).
Το Πειραματικό Σχολείο έχασε τον Δεκέμβριο του 1982, με την κατάργηση των Γενικών Επιθεωρήσεων και την υπαγωγή του στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αθηνών, όχι μόνο την αυτονομία του, ως Γενική Επιθεώρηση, αλλά και την πανεπιστημιακή ταυτότητα του, αφού εξομοιώθηκε με τα άλλα δημόσια σχολεία και η Εποπτεία του από τους πανεπιστημιακούς καθηγητές έγινε σκιώδης με δυσμενείς επιπτώσεις για το Σχολείο. Παρ’ όλα αυτά το Π.Σ. ευτύχησε να γνωρίσει κατά τα έτη της κρίσης και ημέρες διοικητικής άνθησης (1986-1990) και στενής συνεργασίας των φορέων του Σχολείου και των καθηγητών του Ε.Π.Π. σε θέματα της πρακτικής άσκησης των φοιτητών (1982-1992).
Το ενιαίο Πειραματικό Σχολείο καταργήθηκε ουσιαστικά από το σχολικό έτος 1986-1987, αφού παρά τη σθεναρή αντίσταση του Επόπτη Ιωάννη Μαρκαντώνη και του Διευθυντή Γεράσιμου Μωραΐτη, τα Δημοτικά του αποσπάστηκαν από το Σχολείο, με απόφαση του Προϊσταμένου της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Αθηνών, και ορίστηκαν δάσκαλοι ως Διευθυντές με ξεχωριστές σφραγίδες.
Από το σχολικό έτος 1992-1993 παραβιάστηκε, με ευθύνη της διεύθυνσης του Σχολείου, ο κλειστός αριθμός των μαθητών και το μικρό διδακτήριο, που δε χωρεί ούτε τους 432 μαθητές που προβλέπονται από τον ιδρυτικό νόμο (άρθρο 8) και τα νεότερα διατάγματα, έφθασε να έχει κατά το σχολικό έτος 1995-1996 538 μαθητές.
Έτσι, αν και δεν υπάρχει ακόμα νέα νομοθετική ρύθμιση για τη διάθρωση και λειτουργία του Πειραματικού Σχολείου και επομένως τυπικά ισχύουν οι νόμοι 4376/29, 4600/30, 4353/32 και το διάταγμα 550/35, το Σχολείο δεν έχει κρατήσει κανένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα αγωγής με τα οποία διαπαιδαγώγησε τους μαθητές του και έγραψε ιστορία, που ξεπέρασε τα στενά σχολικά όρια.
Το Πειραματικό Σχολείο ήταν ένα ιδιότυπο σχολείο στο οποίο οι μαθητές άρχιζαν τις σπουδές τους από το Δημοτικό -λειτουργούσαν ένα εξαθέσιο και ένα μονοθέσιο Δημοτικό- και τις συνέχιζαν ως την τελευταία τάξη του Γυμνασίου και οι δάσκαλοι και των δύο βαθμίδων της Εκπαίδευσης συνεδρίαζαν «επί τω αυτώ» και εναλλάσσονταν στις διάφορες σχολικές λειτουργίες.
Τη δαπάνη για τη συντήρηση του Πειραματικού Σχολείου την είχε εξολοκλήρου το Ελληνικό Δημόσιο, ενώ το Πανεπιστήμιο, του οποίου ήταν ίδρυμα, επιβαρυνόταν μόνο με τον εξοπλισμό των εργαστηρίων του Σχολείου με όργανα και σκεύη.